Ο συναισθηματικός χειρισμός των Ελλήνων

Αναμφισβήτητα οι προδοτικές κυβερνήσεις μας οδήγησαν με μια σειρά άδικων χειρισμών στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Συνηθίζουμε να σχολιάζουμε εν θερμώ τον τρόπο που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προεκλογικά το θέμα. Εμείς, όμως σαν λαός πώς αντιδράσαμε; Με λογική ή αποκλειστικά και μόνο με το συναίσθημα της οργής; Ποία είναι η παγίδα σε όλο αυτό όμως που δεν την βλέπουμε και πέφτουμε διαρκώς μέσα;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ίδια η κυβέρνηση είναι ο τρομοκράτης. Και όταν λέω κυβέρνηση εννοώ όλες τις κυβερνήσεις, επειδή μας παρέχουν μόνο τρόμο και ανασφάλεια όπως την βιώσαμε με το δυστύχημα στον ΟΣΕ το οποίο βέβαια αφορά τις μετακινήσεις και συνεπώς αφορά την καθημερινοτητά μας ανα πάσα στιγμή. Οι μετακινήσεις αφορούν την ελευθερία μας.

Η ψυχική (συναισθηματική) καταρράκωση των Ελλήνων έρχεται ως συνέπεια της βάρβαρης καθημερινότητας όπως την βιώνουμε από το καθεστώς όχι μόνο στα σοβαρά θέματα αλλά και στίς πιο απλές καθημερινές λεπτομέρειες της ζωής μας ώστε να μην περνάει δευτερόλεπτο που να μην νιώθουμε κάποιο αρνητικό συναίσθημα. Ως ένα ελάχιστο δείγμα αναφέρω εδώ τις συγκοινωνίες μια και είναι επίκαιρες, για να καταλάβει κανείς τί θέλω να πω. Ένα σύνηθες φαινόμενο είναι όταν έχουν διοργανωθεί συλλαλητήρια και πορείες στο κέντρο της Αθήνας όπου ταλαιπωρείται το κοινό καθώς κλείνουν οι σταθμοί του Μετρό κυρίως στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια όπου και πάλι το καθεστώς εκμεταλλευόμενο όπως τελευταία το τραγικό συμβάν των Τεμπών κατεβάζει μέσω των κομμάτων εντελώς παράλογα και άδικα κομματιασμένο τον κόσμο, μόνο για εκτόνωση, αλλά κατεβάζει παράλληλα και τους γνωστούς αγνώστους αναρχικούς για να προκαλέσουν επεισόδια.

Σαν πολίτης βρίσκεσαι διαρκώς σε μια συναισθηματική κατάρρευση με το άγχος την ανασφάλεια τον φόβο τον εκνευρισμό την απογοήτευση την οργή την κατάθλιψη και στην πλειοψηφία μας καταντάμε στο τέλος να παίρνουμε αγχολυτικά για να αντέξουμε. Αδυνατείς να σκεφθείς με λογική γιατι το καθεστώς σε θέλει διαρκώς να ταλανίζεσαι απο διάφορα αρνητικά συναισθήματα. Σε διατηρεί στο να σκέφτεσαι με οργή, ώστε να σε μετατρέπει συνήθως σε όχλο, να ξεσπάς βίαια σε πορείες, συλλαλητήρια, να σε κυνηγάει, να σου στέλνει τα ΜΑΤ, να σε συλαμβάνει ώστε να θεωρείσαι εσύ ο παράνομος, ώστε να σε καταστέλλει, διότι όταν θα φας ξύλο και χημικά, την επόμενη φορά δεν θα αποφασίσεις να ξαναπάς να διαμαρτυρηθείς. Ετσι εκτονώνεσαι, πάλι συναισθηματικά και χωρίς λογική, απογοητεύεσαι, πέφτεις σε κατάθλιψη αλλά η κατάθλιψη πρέπει να ξέρεις κρύβει αδράνεια, δηλαδή πάλι καταστολή και απάθεια, αφού αποκτάς τελικά την πεποίθηση σαν λαός πως ό,τι και να κάνεις δεν θα καταφέρεις τίποτα. Ολο αυτό οφείλεται στο ότι το καθεστώς πασχίζει να σε διατηρεί μέσω περισπούδαστων ψυχολογικών μεθόδων πάντα στο συναίσθημα και σε χειρίζεται σαν μαριονέτα συνέχεια με αυτό. Επομένως πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η κυριότερη πίεση που σε κρατά δέσμιο στο αρνητικό συναίσθημα είναι η συντήρηση μιας απάνθρωπης ολοήμερης καθημερινότητας. Ετσι ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο ξεσπάς σε συνανθρώπους σου που δεν σου φταίνε σε τίποτα μόνο για να εκτονωθείς, και συνεπώς αναπαράγεις, πολλαπλασιάζεις το άδικο και το αρνητικό συναίσθημα στον πληθυσμό και διχάζεσαι, διαιρείσαι με τον συλλογικό εαυτό σου, με το συλλογικό σου άτομο δηλαδή, που είσαι ΕΣΥ ο ίδιος. Οι άλλοι άνθρωποι πρέπει να ξέρεις είσαι εσύ και εσύ είσαι όλοι μαζί σαν μια μονάδα με κοινό σκοπό την επιβίωση, αλλά σε έχουν κάνει να βρίσκεσαι διαρκώς σε μια κόντρα με τα αδέρφια σου. Τί τραγικό!

Αρα τώρα αρχίζεις να καταλαβαίνεις οτι με αρνητικά συναισθήματα μας χειρίζεται το κράτος καθημερινά για να μην μπορούμε να σκεφθούμε βάσει πραγματικής αληθινής λογικής τι ακριβώς πρέπει να πράξουμε για να ξεφύγουμε από όλον αυτό τον φαύλο κύκλο καταπίεσης;

Το δυστύχημα στα Τέμπη ακολούθησαν καθημερινές διαμαρτηρίες συλλαλητήρια και πορείες απλά για συναισθηματική εκτόνωση, με σκοπό να νομίζεις ότι έκανες αυτό που έπρεπε ως δήθεν ενεργός πολίτης και να πας ήσυχα το βράδυ να κοιμηθείς νομίζοντας πως μέρχι εκεί ήταν οι πολεμικές δυνατότητές σου. «Και τι να κάνω» μπορεί να αναρρωτηθεί κανείς, «Τι περισσότερο μπορούσα να πράξω;» Να κινείσαι στην λογική αδερφέ, συνέχεια να σκέφτεσαι και να πράττεις με λογική νηφάλιος να μην αφήνεις να σε καταρρακώνει συναισθηματικά ούτε να σε χειρίζεται ψυχικά το απάνθρωπο καθεστώς. «Και με την λογική τι μπορώ να κάνω για να λύσω τα προβλήματά μου;» Να συνταχθείς εκεί όπου με βάση την λογική υπάρχει η ΑΠΟΔΕΙΞΗ του αληθινού Δικαίου μιας ορθά δομημένης πολιτείας που σέβεται τους πολίτες της και σε περιμένει υπομονετικά με πλήρως καταγεγραμμένο Δίκαιο να την υλοποιήσεις. Εκεί είναι και ο σωστός τόπος για να μάθεις με τι τρόπο θα απελευθερωθείς από την καταπίεση και τους βάρβαρους χειρισμούς που κάνει το καθεστώς επάνω σου. «Και ποιό είναι αυτό το μέρος;»θα ρωτήσεις.. Είναι αυτό που σου παρουσιάζει μέσω της λογικής και αποδεικτικής διεργασίας το αληθινό και το υπαρκτό φυσικό ανθρώπινο Δίκαιο που είναι ένα και μοναδικό. Η λογική είναι μία. Δεν υπάρχουν πολλές λογικές. Ετσι θα κάνεις ΕΣΥ τους δικούς σου έξυπνους, ΕΙΡΗΝΙΚΟΥΣ πάντα χειρισμούς χωρίς βία αλλά με νόηση. Με την νόηση που σου την έχουν στερήσει μέσω των αρνητικών εν θερμώ συναισθημάτων, μπορείς να σκεφθείς λογικά και νηφάλια μέσω της νομικής οδού πώς θα λύσεις τα προβλήματα σου που σε έχουν δέσει. «Μα δεν λειτουργεί η νομική οδός η δικαιοσύνη είναι ανύπαρκτη» θα μου πείς… Τότε το μόνο που έχεις, πάλι βάσει λογικής να κάνεις, είναι να ενωθείς. Στην ΕΝΩΣΗ μας βρίσκεται το κυριότερο όπλο και είναι η ΙΣΧΥΣ. Να ενωθείς εκεί όπου μέσω της απόδειξης υπάρχει αλήθεια και να παλέψεις με καθολική ισχύ ένωσης να αποκαταστήσεις το αληθινό Δίκαιο του ανθρώπου ώστε να ζήσεις με γαλήνη και ευδαιμονία ελεύθερος και όχι καταπιεσμένος .

---

Κασσάνδρα Λαμπροπούλου
Υποψήφια Βουλευτής της Ελλήνων Συνέλευσις Νομού Αργολίδας